‘Begrijp je mij?’ vraagt ze
Met vragende ogen kijkt ze me aan
peilend
of ik de waarheid spreek
eerlijk ben
te vertrouwen…
Ik kijk haar aan en laat haar zoeken bij mij of zij kan zien of ik te vertrouwen ben…
Ik herken het wel.
Ze wil graag begrepen worden omdat ze zo vaak niet begrepen werd en niemand haar serieus nam.
Het is van levensbelang!
Weer niet begrepen worden voelt als afwijzing, het doet er niet toe, je bent niet belangrijk, je bent teveel… etc
Dan haak je af
Je doet ‘t wel alleen
Dan is er niet de pijn…
De pijn van verlangen naar verbinding
Het vraagt zoveel moed en kwetsbaar durven zijn…
Uit je verbergplek te komen
Onderweg zijn kost moed.
Volhouden en bij jezelf durven zijn en blijven kost oefenen…
En als je onderweg bent mag je erop vertrouwen dat je dit niet alleen hoeft te doen.
Je mag weten en leren vertrouwen dat God er is. Bij jou.
Weet je nog?
Hij die zich ‘Ik Ben’ noemt? Hij die er is!
Wanneer je door de woestijn of door de bergen loopt en het niet meer ziet, wijzen de woorden van psalm 121 jou de weg:
‘Ik sla mijn ogen op naar de bergen… vanwaar mijn hulp zal komen.
Temidden van jouw bergen of de droge woestijn is je hulp van de Heere.
Hij is de schaduw aan jouw rechterhand…
Foto: James Lee